Πρίν πολυ πολύ καιρό στα παλιά τα χρόνια, που λένε, μάλλον μιλαμε για μια εποχή μετά το 1800 οι γάμοι γίνονταν με συνοικέσιο. Μετά απο πρόχειρη σκέψη και αφού είχαν κάνει οι πατεράδες τις μοιρασίες με τις προίκες και είχαν τα πάντα συμφωνημένα όπως τα θέλανε, κατα το άγραφο πρςτόκολλο των προξενιών,καλλούσαν τον γαμπρό στο σπίτι της νύφης για ένα λυκούλειο γεύμα και για τα καλοσωρίσματα στο νέο του σπιτικό. Πιθανών για χαλαρή κουβέντα, λίγο χορό και καλύτερη γνωριμία με την νύφη, μιάς και μέχρι τότε την είχε δει μόνο απο μια ασπρόμαυρη κακοτυπομένη φωτογραφία και φυσικά του άρεσε έτσι κι αλλιώς. Μετά λοιπον απο το πλούσιο αυτό γευμα με τα γαμοπύλαφα και τα κατσικάκια στο τραπέζι και αφού ο γαμπρός είχε διπλαρώσει το κατσικάκι και είχε καταφέρει ελάχιστα να συνεφέρει το στομάχι του(χωρίς σόδα!) μετά απο μιά απολαυστική πίπα,μιας και ήταν ορισμένης ηλικίας και μπορούσε να καπνίζει ελεύθερα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο πατέρας θυμάται δήθεν πως έχει κάτι πολυ επείγουσες δουλειές που δεν παίρνουν αναβολή και χρειάζεται οποσδήποτε να κόψει κάτι ξύλα, που είχε μαζέψει για διάφορες δουλειές και μιας και ήταν βαριά δουλειά και επίπονη σκέφτηκε να ζητήσει τη βοήθεια του γαμπρού. Στο τέλος ο γαμπρός κατέληγε να έχει κόψει κανα κάρο κούτσουρα τελειώνοντας μια δουλειά που απαιτούσε καμια βδομάδα για να τελειώσει.
Το έθιμο αυτό (που το ξέρανε όλοι, τυχαία, εκτός απο τον γαμπρό), έχει τόσο παλιά τις ρίζες του και αποσκοπούσε να εξετάσει πόσο γεροδεμένος ήταν ο γαμπρός που έπαιρνε την νύφη και αν θα μπορούσε και αυτός να τα βγάλει πέρα με τέτοιες δουλειές. Ο γαμπρός βέβαια ήταν έτσι κι αλλιώς παιδί του αγρού και της σκληραγωγίας και τα κατάφερνε περίφημα σε οποιαδήποτε χειρωνακτική εργασία. Μετά και απο αυτή τη δοκιμασία οι πάντες ήσαν ευχαριστημένη και η νύφη που θα έχει έναν τόσο γερό άντρα στο κρεβάτι της...
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008
Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά
σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς
κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε
κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη
μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους
δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε
τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει
τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα
και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν
με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο
ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και
μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά
φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό,
αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω,
τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι
εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε
σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και
δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να
συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)