Σχέσεις...

 Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι μήπως τα παλιά τα χρόνια ήταν καλύτερα, και ίσως πιο ανώδυνα για αυτούς που ζούσαν τότε. Για τους ανθρώπους που κάνανε σχέσεις με συνοικέσια, και δεν είχαν άλλη επιλογή να επιλέξουν αυτούς που αγαπάνε, αλλά κάποιος άλλος διάλεγε για αυτούς σύντροφο. Βέβαια εκεί υπήρχαν άλλες δυσκολίες και τη γενική ομολογά της στέρησης της ελευθερίας του ανθρώπου, όμως που ακριβώς έκανε κακό αυτή η στέρηση και αν υπήρχε κάποιο καλό που ίσως το αναπολούμε ακόμα κι αυτοί, η τωρινή γενιά, εμείς που δεν το ζήσαμε. Έτσι, οι δυνατότητες για επαναστάσεις και φιλελευθερισμούς όπως υπάρχουν σήμερα, ήταν περιορισμένες. Υπήρχε για τη γυναίκα κυρίως καταπίεση από το σπίτι της και από τον άντρα της, και από την άλλη και ο άντρας καμιά φορά έχανε την ελευθερία του να επιλέξει κάποια που θα την ήθελε, γιατί έμπαιναν στο ενδιάμεσο κάποια συμφέροντα. Αναγκαστικά, ο καθένας έκανε το συμβιβασμό του, και μάθαινε να ζει με τον άλλον, συμβιβαζόταν με μια άλλου είδους ευτυχία από αυτή που θα φανταζόταν ίσως πιο νέος, πριν παντρευτεί, και θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένος με ότι είχε, αλλιώς αναγκαστικά θα ήταν δυστυχισμένος. Αποκτούσε μια άλλη αντίληψη του στη ζωή του για το πώς θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένος, ή αλλιώς αν δεν σήκωνε συμβιβασμούς πέθαινε δυστυχής, αλλά πιο γεμάτος ως άνθρωπος γιατί δεν αποδέχτηκε ποτέ μια «σερβιρισμένη» ευτυχία, αλλά επιθυμούσε πάντα την ευτυχία όπως την ήθελε αυτός/ή. 
Ακόμα ίσως και πιο παλιά, κάπου λίγο πριν το μεσαίωνα, οι άνθρωποι τότε, είχαν τη δυνατότητα να επιλέγουν αυτόν που θέλουν να αγαπήσουν. Γνώριζε μια νέα έναν νέο, και απλά ερωτευόντουσαν και κάνανε οικογένεια και γάμο. Ήταν πολύ πιο απλές οι συνθήκες τις ζωής. Με τη διαφορά όμως πως ήταν πιο ονειρικές, πιο ρομαντικές οι αντιλήψεις των ανθρώπων. Αν εξαιρέσεις τις εξαιρέσεις, που αφορούσαν έκτροπα και προσμίξεις με ανθρώπους που είχαν πρώτο ή δεύτερο βαθμό συγγένειας ή κάποιος άντρας είχε πολλές γυναίκες, που σήμερα είναι κάπως απόμακρα για μας και μη αποδεκτά πια, αν και όλα μπορούν να συμβούν, οι υπόλοιποι άνθρωποι και τα χρηστά ήθη της εποχής επέτασσαν τους ανθρώπους να συμβιώνουν μόνο μια φορά στη ζωή τους και να κάνουν πολλά παιδιά με τον σύντροφο που οι ίδιοι είχαν επιλέξει. Και αυτό ήταν το πιο σύνηθες. Όπως οι γυναίκες, έτσι και οι άνδρες περίμεναν κάπου το μοναδικό τους ταίρι, κυρίως αν δεν έμπαιναν στη μέση άλλου είδους οικονομικά συμφέροντα. Κατά τα άλλα, στον υπόλοιπο κόσμο, οι σχέσεις ήταν πολύ απλοποιημένες, πολύ παραμυθένιες. Κάτι που δεν υπάρχει σήμερα, πουθενά. Για παράδειγμα, εγώ με το Στέφανο ήμαστε δυο παιδία τις σημερινής εποχής μας, ελεύθερα από βούληση, απεριόριστα από την οικογένεια, που το φυσιολογικό θα ήταν να επιλέξουμε από μόνοι μας το ταίρι μας, δε μας πίεσε κανείς, δε μας έβαλε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό για να ερωτευτούμε, ή για να προχωρήσουμε σε κάποια σχέση με σκοπό το γάμο. Αντ’ αυτού ο Στέφανος δε με σεβάστηκε, εφ όσον δε με ήθελε, δεν είχε κανένα ηθικό φραγμό στο να μου κάνει τη ζωή κόλαση. Ο άντρας της παλιότερης εποχής, θα σεβόταν μια κοπέλα αν δεν την ήθελε, και βέβαια τότε δεν θα προχωρούσαν και σε σεξουαλική επαφή, με πίεση του άντρα προς τη γυναίκα, αν δεν επισυναπτόταν γάμος. Υπήρχε σεβασμός απέναντι στον άλλον. Έκαναν σχέση με κάποια που αγαπούσαν, όχι με κάποια που δεν υπήρχε περίπτωση να αγαπήσουν ποτέ. Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι μπορεί να ήταν αυτό που οδήγησε τον Στέφανο να κάνει σχέση με κάποια που δε υπήρχε περίπτωση να σεβαστεί ποτέ στη ζωή του. Μια εκδοχή ότι η οικογένεια, δεν δίνει χριστές αξίες στα παιδιά της σημερινής μας κοινωνίας. Τι άλλο, κάποιο άλλο κέρδος στη ζωή του, από το να του κερνάω τους καφέδες και τα σάντουιτς που έτρωγε κάθε μέρα, θα υπήρχε; Φταίμε εμείς οι γυναίκες που δινόμαστε, έτσι εύκολα από την αρχή σε όποιον μας κάτσει; Φταίει που οι άντρες δεν ορκίζονται ποτέ γάμο επειδή θα σε δούνε και θα σε ερωτευτούνε, γιατί πολύ απλά θέλουν να γευτούν και άλλες γυναίκες στη ζωή τους; Γιατί οι άντρες τις παλιότερης εποχής δεν είχαν ανάγκη να περάσουν από πάνω τους το μισό γυναικείο πληθυσμό της πόλης τους και τους αρκούσε μόνο μία στη ζωή τους; Και τώρα γιατί φταίνε οι γυναίκες που δίνονται πολύ εύκολα; Και εγώ σας λέω ότι και οι γυναίκες εκείνης της εποχής, που δεν είχε έρθει ακόμα ο Χριστός στη γη να κάνει τις προγαμιαίες σχέσεις αμάρτημα, δίνονταν από τη πρώτη μέρα κιόλας στον αγαπημένο τους, αυτό τι λιγότερο είχε από τους σημερινούς άντρες και τις σεβόντουσαν σε όλες τις εκφάνσεις τις κοινής ζωής τους; Δέχομαι ότι οι άνδρες, ως πιο αδύναμο φύλο, ξεσπούνε σε μια γυναίκα και σταματούν να την σέβονται όταν αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τους δυσκολίες επιβίωσης. Ξέρουμε ότι οι άντρες γίνονται ενίοτε πολύ βίαιοι και επιβλητικοί λόγω δύναμης στις γυναίκες αλλά όταν αντιμετωπίζουν ζόρια. Όταν δεν αντιμετωπίζουν κάποιο ζόρι όμως, τι είναι αυτό που τους κάνει να θεωρούν τους εαυτούς τους θεούς και να μη σέβονται τίποτα; 

Λοιπόν, δεν καταλαβαίνω, ενώ στις μέρες μας έχουμε τόσες ελευθερίες και οι άντρες πρώτοι και οι γυναίκες με τη σειρά τους, τι εμπόδισε τον Στέφανο και όποιον Στέφανο να φερθεί σωστά και σεβαστικά σε κάποια γυναίκα και να μην την προδώσει ή να μην την πληγώσει;

Δύσκολες κοινωνίες και δύσκολες καταστάσεις και από οικονομικής πλευράς και από πολιτικοοικονομικής και κοινωνικής πλευράς, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε, γιατί όμως τότε οι σχέσεις κατά γενική παραδοχή ήταν πιο εύκολες παρά σήμερα; Γιατί η τόσο τρομερή και εποικοδομητική εξέλιξη του ανθρώπου, που τελικά μας έχει λυγίσει πλέον και μας είναι εντόνως αφόρητη, πρέπει να επιτάσσει και αλλαγή στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, με αφάνταστη δυσκολία; Γιατί μια τόσο δύσκολη εποχή που περνάμε όπως και άλλες εποχές που έχει περάσει το ανθρώπινο είδος να πρέπει να τη δυσκολεύουμε κι άλλο με τις συμπεριφορές μας;